Op donderdag 17 december waren alle betrokkenen bij de Dialoogtafel op uitnodiging van Max van de Berg bijeen in het Provinciehuis om het einde van de Dialoogtafel te markeren. Als gastheer opende hij de bijeenkomst met een korte terugblik. Hij erkende dat het “loslaten in vertrouwen” toch veel weerbarstiger was geweest dan vooraf gedacht. Vooral voor volksvertegenwoordigers bleek dit heel lastig in te passen in de normale manier van werken. Dat is heel verklaarbaar, aldus Van de Berg, maar het maakte het experiment van de Dialoogtafel moeizaam. Het veranderen van bestaande structuren en routines is altijd een kwestie van lange adem, niet voor niks was aanvankelijk voor de Dialoogtafel vijf jaar uitgetrokken. De Tafel heeft die tijd niet gekregen. Ondanks de evaluatie van Stoker en Winter die, naast de erkenning van het moeizame proces, toch ook de resultaten en de potentie van het experiment hebben benadrukt.
Max van de Berg stelde vast dat de Tafel weliswaar ten einde was maar dat dat niet het einde van de dialoog kan betekenen. “We moeten wel vasthouden aan de bijzondere en waardevolle stap die we hebben gezet met de Dialoogtafel. Je kunt het als overheid niet doen zonder alle partijen aan tafel. We kunnen het gewoon niet zonder elkaar.”
Na deze introductie bracht Miranda Bolhuis een lied ten gehore, speciaal geschreven voor de Dialoogtafel.
Vervolgens blikte oud voorzitter Wallage terug op zijn periode aan de Dialoogtafel. Voor iemand die zijn hele leven als ‘overheidsvertegenwoordiger’ heeft gewerkt was het ook wel even slikken om in een andere rol met zo’n starre overheid geconfronteerd te worden. “Mijn collega’s in Den Haag waren ze blij dat ik stopte, het heeft heel veel tijd gekost. Maar ze vonden vooral dat ik te veel radicaliseerde”, grapte Wallage.
Wallage memoreerde aan de lange gesprekken die hij heeft gehad met de directeuren van de NAM (eerst Bart van de Leemput, later Gerald Schotman). Die waren nodig om te proberen de twee totaal verschillende werelden bij elkaar te brengen. “Het is bijna alsof je een verschillende taal spreekt.” Hij waardeerde de bereidheid van de NAM om te investeren in die gesprekken en in de Dialoogtafel. “We hebben veel gebotst en er was soms veel onbegrip over en weer maar NAM bleef komen en bleef openstaan voor gesprek. Dat siert ze.”
Daarna was het de beurt aan Lambert de Bont. De Bont was vanaf het eerste uur betrokken bij de Tafel als vertegenwoordiger van de Groninger Bodem Beweging en stopte daar afgelopen zomer mee. Van enig afstand sprak hij nu een In Memoriam uit. Uit die grafrede bleek duidelijk dat, hoewel hij niet meer actief opereert in het dossier, zijn betrokkenheid er niet minder op is geworden. Voor het lezen van zijn hele verhaal, klik hier.
Jan Boer sloot de bijeenkomst af door namens het Gasberaad een statement voor te lezen. Het Gasberaad is, ondanks dat ze intussen wel wat gewend zijn, opnieuw snoeihard tegen de muur tussen woorden en daden aangelopen. In september hebben alle overheden het voorstel voor een onafhankelijk opererend Gasberaad met woorden omarmd. Door het uitblijven van daden hebben ze het vervolgens praktisch gesmoord. Het is één teleurstelling te veel. Het Gasberaad beraadt zich over de gezamenlijke toekomst. Voor het volledige statement, klik hier.